گنجینه ی بهترین اشعار🎵

كوك كن ساعت خویش
اعتباری به خروس سحری نیست دگر
دیر خوابیده و برخاستنش دشوار است

كوك كن ساعت خویش
كه مؤذن شب پـش
دسته گل داده به آب
و در آغوش سحر رفته به خواب!

كوك كن ساعت خویش
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
كه سحر برخیزد
شاطران با مدد آهن و جوش شیرین
دیر بر می خیزند!

كوك كن ساعت خویش
كه سحر گاه كسی
بقچه در زیر بغل
راهی حمامي نیست
كه تو از لِخ لِخِ دمپایی و تك سرفه ی او برخیزی

كوك كن ساعت خویش
رفتگر مُرده و این كوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جاروی شب رفتگر است

كوك كن ساعت خویش
ماكیان هم همه مست خوابند
شهر هم
خواب اینترنتی عصر اتم می بیند!

كوك كن ساعت خویش
كه در این شهر، دگر مستی نیست
كه تو وقت سحر آن گاه كه از میكده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

كوك كن ساعت خویش
اعتباری به خروس سحری نیست دگر
و در این شهر سحرخیزی نیست.


 مرتضی كيوان ها

پوریای ولی :

از دفتر عشق، راز می‌خوان و مگوی
مَرکب پی این قافله می‌ران و مگوی

خواهی که دل و دین به سلامت ببری
می‌بین و مکن ظاهر و می‌دان و مگوی

پوریای_ولی

رابعه بنت كعب را نخستین زن شاعر پارسی گو ميدانند كه در قرن ٤ ميزيست ، رابعه به خاطر عشقش به بکتاش[غلام برادرش] كه بسيارى از اشعارش نيز در وصف عشق او بود، به فرمان برادرش به حمام برده

شد تا آنجا رگ هايش را بزنند و درِ حمام را محكم ببندند تا در آنجا جان بدهد!

صبح روز بعد كه درِ گرمابه را گشودند پيكر رابعه را غرق در خون ديده و اين اشعارى كه با خون به ديوارهاى گرمابه نوشته بود :

سه ره دارد جهان عشق اکنون                
یکی آتش یکی اشک و یکی خون

به آتش خواستم جانم که سوزد              
چو جای تُست نتوانم که سوزد

به اشکم پای جانان می بشویم              
بخونم دست از جان می بشویم

بخوردی خون جان من تمامی                  
که نوشَت باد، ای یار گرامی

کنون در آتش و در اشک و در خون           
برفتم زین جهان جیفه بیرون

 رابعه بنت كعب

مهوش قياسى نيك :

فكر كن صبح شود نم نم باران بزند
يارت از كوچه سرى تا ته ايوان بزند

دم كنى چاى و سماور تب تندى بكند
او بيايد كه لبش بوسه به فنجان بزند

بهترين سفره براى تو مهيّا بشود
نانوايى برسد، بهر شما نان بزند

عسلى از لب كندو بچكد تا لب دوست
بلكه يكهو بسرش فكر گلستان بزند

استكانى بزنى، چاى كند مست تو را
سر صبحى نفس ات طعنه به مستان بزند

روى تختى بنشينى غزلى چاق كنى
غزلت دود شود پنجه به قليان بزند

قطره قطره بچكد صحبت باران بزمين
بسرت باز هواى نم گيلان بزند

لب پاشورهٌ حوضى بزنى دست به آب
عشق فواره شود حرف فراوان بزند

باغ همسايه پر از همهمهٌ گيلاس است
نگذارى كه كسى دست به آنان بزند

شرط بستى بروى تا ته پيمانه چاى
بنشينى نكند پاى به پيمان بزند

فكر كن يك نفر از دور تو را مى پاييد
عشق از راه بيايد به سرِ آن بزند

بنشينى لب ايوان و بگويى با خود
نكند دست به آن خاطره هامان بزند

تن تو سخت بلرزد، كه اگر دل بكَنَد؟
لرزه هايى به تنت چون بم كرمان بزند

دلهره خواب تو از سر بپراند همه شب
فكر كن صبح شود يك نم باران بزند....

مهوش قياسى نيك

بازآ که چون برگ خزانم رخ زردی‌‌ست
با یاد تو دم ساز دل من دم سردی‌ست

گر رو به تو آورده‌ام از روی نیازی‌‌ست
ور دردسری می‌دهمت از سر دردی‌ست

از راهروان سفر عشق درین دشت
گلگونه سرشکیست اگر راهنوردى ست

در عرصه اندیشه من با که توان گفت
سرگشته چه فریادی و خونین چه نبردى ست

غمخوار به جز درد و وفادار به جز درد
جز درد که دانست که این مرد چه مردی است

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن
با مردم بیدرد ندانی که چه دردی است؟

چون جام شفق موج زند خون به دل من
با این همه دور از تو مرا چهره زردی است

#مهرداد_اوستا