گنجینه ی بهترین اشعار🎵

کریم فکور / گل مریم

گل مریم سر راه تو پرپرکردم
ندانستم قسم‌های تو باور کردم
به یادم، به یادم آمد آن شب در سکوتِ صحرا
تو بودی و من و مهتاب و عطر گلها
رهـــا بود ز غم‌ها دل مــــا
رفتی و شد فنا، آن رؤیا در دلم شد بی تو، هنگامه برپا
در انتظارت عمرم هدرشد نفرین بر این دنیا
گل مریم سر راه تو پرپرکردم
ندانستم قسم‌های تو باور کردم
به یادم ، به یادم آمد آن شب در سکوتِ صحرا
تو بودی و من و مهتاب و عطر گلها
رهـــا بود ز غم‌ها دل مــــا
رفتی و شد فنا، آن رؤیا در دلم شد بی تو، هنگامه برپا
در انتظارت عمرم هدرشد نفرین بر این دنیــا
گل مریم سر راه تو پرپرکردم
ندانستم قسم‌های تو باور کردم

خواننده: گیتی / شعر از کریم فکور

من که فرزند اين سرزمينم

در پي توشه اي خوشه چينم

شادم از پيشه ي خوشه چيني

رمز شادي بخوان از جبينم

قلب ما، بود مملو از شادي بي پايان

سعي ما، بود بهر آبادي اين سامان

خوشه چين، کجا اشک محنت به دامن ريزد

خوشه چين، کجا دست حسرت زند بر دامان

اي خوشا، پس از لحظه اي چند، آرميدن، همره دلبران خوشه چيدن

از شعف، گهي همچو بلبل، نغمه خواندن، گه از اين سو به آنسو پريدن

قلب ما بود...

برپا بود جشن انگور، اي افسونگر نغمه پرداز

در کشور سبزه و گل، با شور و شعف نغمه کن ساز

شب است و من شوق وصل تو را دارم

چه غافلم کز تو چشم وفا دارم

تو از کجا دانی کاندر دل پر شرر

نیمه شب تا سحر ناله ها دارم

یک نفس به دادم برس که غیر از تو کس ندارم، همای من

یک نظر به رویم نگر شبی تا سحر فکن سایه ام به سر

تا مگر از دو چشمم گهر در صدف بارم

چه وعده ها که دادی، اما وفا نکردی

گفتی کنم محبت، آخر چرا نکردی

آنچه که شرط یاری است با آشنا نکردی

برو برو که هرگز با ما صفا نکردی

مرا مکش ای ماه با چشم و ابرویت

که خود شدم از غم افتاده ی کویت

رهایی از دام زلف تو مشکل بود

رهزن دل بود حلقه ی مویت

از کریم فکور

کریم فکور :

چه شبی چه مهی چه هوایی
چه شبی چه مهی چه هوایی
چه هوای خوشی چه صفایی
همه جا ز طرب شده غوغا
چه خوش آن که تو هم به درآیی
چه شکوهی چه غروری
چه نشاطی ، چه نشاطی چه سروری
تو بیا بنشین به سرایم
که نوای طرب بسرایم
نخورم در این ، شب رویایی
غم مهجوری ، غم تنهایی
که پر از می باشد جامم
که بود دنیا بر کامم
دنیا شد بر کامم
چه شبی چه مهی چه هوایی
چه هوای خوشی چه صفایی
همه جا ز طرب شده غوغا
چه خوش آن که تو هم به درآیی
یارب گویم شکرِ تو را
قلب ما باصفا ، شد
بزمی شوق آفرین ،
جشنی خرم به پا شد
بزمی شوق آفرین ،
جشنی خرم به پا شد
دل باصفا شد
جشنی به پا شد
دل باصفا شد
چه شبی چه مهی چه هوایی
چه هوای خوشی چه صفایی
همه جا ز طرب شده غوغا
چه خوش آن که تو هم به درآیی
چه شکوهی چه غروری
چه نشاطی ، چه نشاطی چه سروری
تو بیا بنشین به سرایم
که نوای طرب بسرایم
تو بیا بنشین به سرایم
که نوای طرب بسرایم

کریم فکور :

 شب‌های تهران
شب‌های تهران، می‌کند پنهان
صحنۀ بسیار، از چشم انسان.
زین شب‌های تار، مانده یادگار
راز بی‌شمار، بهر عاشقان.
هرشب این سرزمین پر ز ماجراست
یک‌سو عیش و طرب، یک‌سو رنج و تعب
برخیزد همه شب غوغای تهران
قلب یار بی‌قرار، کام او رواست
عاشق در همه حال، باشد فکر وصال
بر او داده مجال، شب‌های تهران
یاران جام باده بر دست دارند
هر شب چون ماه و پروین بیدارند
ای که چون من بیداری
مستی خود یاد آری
چون شنوی بانگ مستان
منتظری روز آید، عقدۀ دل بگشاید
این شب غم یابد پایان.
شب‌های تهران، می‌کند پنهان
صحنۀ بسیار، از چشم انسان
زین شب‌های تار، مانده یادگار
راز بی‌شمار، بهر عاشقان

شعر از کریم فکور

آهنگساز: مجید وفادار

خواننده: پروانه