گنجینه ی بهترین اشعار🎵

Тазмӣни Маҳдӣ(Муҳаммадалӣ Резопӯр) аз ғазали агар он Турки Шерозии ҷиноби Ҳофиз:
1. Агар он Турки Шерозӣ ба даст орад дили мо ро;
Дилӣ дар даст мегирад ки месӯзад саропо ро.
2. Ман аз доғи дили мӣҳан дилӣ оташфишон дорам;
Ту меҳоне ба ҳӯнсардӣ,ғазалҳои дилоро ро?!
3. Шикоятҳои буғзам, буғзи дӣрӣни ҷигарсӯзам;
Бигӯ: то кай набӯсад холи Ҳиндуи тасалло ро?
4. Дамӣ, доғи ватан ро дидаму оташфишон гаштам;
Сутӯдам модорам ро, мӣҳани фарди шакӣбо ро.
5. Куҷо бӣрӯн биризам ҳасрати оташфишонам ро?
Ки дуздуданд аз модар, Самарҳанду Бухоро ро.
6. Ки номи меҳрфоми Порсӣ хат хурда аз ёди/
Самарҳанду Бухоромон амон дилҳоя танҳо ро.
7. Ба номи васли Юсуф омад он Иблӣсии аслу;
Ба зиндони ситам афканд иҳсоси Зулайҳо ро.
8. Ба ҷойи холи Ҳинду ман лабони Порсӣ ҷӯям;
Ки ҳамчун порсоён хуш бибахшам кулли дунё ро.
9. Агар он Турки Шерозӣ намибаҳшад ба мо чизӣ;
Ғазалҷони Бухоройӣ бибахшад ҳаззи воло ро.
10. Агар он дилрубоии Порсӣ бо мо би

پی نوشت :

تضمینِ مهدی(محمدعلی رضاپور) از غزلِ "اگر آن ترک شیرازیِ" جناب حافظ
"اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را" دلی در دست می گیرد که می سوزد سراپا را
من از داغِ دلِ میهن، دلی آتش به جان دارم تو می خوانی به خونسردی، غزل های دلارا را؟!
شکایت های بُغضم، بُغضِ دیرینِ جگرسوزم بگو: تا کِی نبوسد خالِ هندوی تسلّا را؟
دمی، داغ وطن را دیدم و آتشفشان گشتم ستودم مادرم را؛ میهنِ فردِ شکیبا را
کجا بیرون بریزم حسرتِ آتشفشانم را؟ که دُزدیدند از مادر، سمرقند و بخارا را
که نامِ مهرفامِ پارسی، خط خورده از یادِ سمرقند و بخارامان. امان، دل های تنها را
به نامِ وصلِ یوسف آمد آن ابلیسیِ اصل و به زندانِ ستم افکند احساسِ زلیخا را
به جای خال هندو، من لبانِ پارسی جویم که همچون پارسایان، خوش ببخشم کلّ دنیا را
اگر آن ترک شیرازی نمی بخشد به ما چیزی غزلجانِ بخارایی ببخشد حظّ والا را
اگر آن دلربای پارسی با ما بپیوندد غزل خواهیم شد هر بیتِ این پیوندِ زیبا را .
برگردان به خط سیریلیک (تاجیکی)

 فيضی كه زسرپنجه خورشيد بريزد
بر طور سری خنده توحيد بريزد

ريزد، به سرنخل و سر بيد بريزد
بر عالم ظلماني چو نورسحر آيد

از ابر فرو رفته ززندان به درآيد
آيد زقدر دردل ما در ثمر آيد

 
این فيض به هر خانه وهر لانه درآيد
با بال هما و پر پروانه در آيد
آید ز پی سوختن و ساختن آيد

^^^^*****^^^^

شعر خلیج فارس مومن قنات :

از خلیج فارس می‌آید نسیم فارسی

ابر در شیراز می‌بارد چو سیم فارسی

می رسد از کشتی بشکسته شعر بی شکست

شعر هم بشکست با پند قدیم فارسی

شیخ را سرمست دیدم یک شبی از بوی نفت

رفت با عطر کفن عطر و شمیم فارسی

^^^^*****^^^^

مومن قنات :

یک مرغ خوش پيام در اين آشيان نماند

طفل خجسته پای در اين آستان نماند 

جمعي به دشت و خيل عزيزان به رشت(۱) رفت

در وادی بهشت به جز پاسبان نماند 

دانای وخش(۲) هيچ نداند زحال ما 

وخشور(۳) در تسلط اين خاكدان نماند 

آیین راستی، كه از اين خاک رسته است

ما كج خراميديم و ره راستان نماند

گرداب خون در دل ما دور مي زند 

ماغرق كاسه ايم،چو بحر دمان(۴) نماند 

هرشب دعا مي برم تا وادی طلب

در رهگذار بال دلم آسمان نماند

پی نوشت :

۱-رشت: نام باستانی ناحيه عزم .۲ -وخش:مردم فرومایه و بی اعتبار .۳ -وخشور: وادی وخش.

4 -دمان:خروشنده،ترسناک.

اشعار زیبای گل رخسار صفی اوا شاعر نامدار تاجیکسنانی :

پسِ دیوارِ تو جایِ قدمی‌گریان است
در گُلِ خنده من، برگِ غمی‌گریان است
زندگی پیر شد و عشق، جوان است هنوز
به جوان پیریِ من، بیش و کمی‌گریان است
به که گویم که قلم را اَلَمَت داده به من؟
از که پُرسم که چرا هر قلمی‌گریان است؟
قیمتِ لحظه از آن در نظرم افزون شد
که پسِ هر نفسِ بی تو دَمی‌گریان است
تا دَمی‌وارثِ بیچاره جمشید منم
در لبِ ملّتِ من جام جمی‌گریان است



بیچاره دلم جدا ز جان می‌گرید
از زخمِ زمانه بی نشان می‌گرید
بر دوشِ عصا نهاده بارِ غمِ خود
پیرِ المم نهان نهان می‌گرید
در فصلِ خزانِ عشق، یاد نگهم
در فلسفه فصل خزان می‌گرید
سوزم به هزار و یک زبان خاموش است
دردم به هزار و یک زبان می‌گرید
مانند من و ملّتِ آواره من
در چنگِ اجل، نیمِ جهان می‌گرید
بر حال من و میهنِ بیچاره من
یزدان بر سقفِ آسمان می‌گرید



خوش نامم و بدنامم؛ جانانه تنهایی
بشکستم و نشکستم پیمانه تنهایی
مستورم و مشهورم، چون شاعرِ تنهایی
مانَد به جهان از من افسانه تنهایی
چون بادِ بیابان‌ها وحشت زده بگریزم
از انجمنِ تن‌ها تا خانه تنهایی
گلبُن که خزان دارد، اندوهِ نهان دارد
دل در کفِ جان دارد جانانه تنهایی
هجران پَر و پا دارد دستورِ قضا دارد
ما را بکشد آخر دیوانه تنهایی
بیگانه تنهایی، یک دانه تنهایی
بر جمع جهان خندد از شانه تنهایی


زندگی با چشم گریان رفت، حیف
روی دریا اشکِ توفان رفت، حیف
خواب بودم بر سرِ زانوی وقت
عمر، چون خوابِ پریشان رفت، حیف
گلشنِ با خونِ دل پرورده ام
جلوه گاهِ برف و باران رفت، حیف
عطرِ گُل در سطرِ باران ماند، ماند
فصلِ گُل در وصل و هجران رفت، حیف
رازِ گُل در نازِ گُل ناگفته ماند
سازِ دل با آهِ سوزان رفت، حیف
عشقِ شاعرزاد و شاعرپَروَرَم
در وفاتِ خود غزل خوان رفت، حیف



گٌلِ رخسار بُدَم، نازکش خار شدم
حُسنِ گلزار بُدَم، زیبِ سَرِ دار شدم
خواستم بارِ غم از دوشِ حقیران فکنم
کوهِ غم گشتم و بر شانه خود بار شدم
خانه عشقِ مرا رَشکِ حسود آتش زد
بر لبِ غصّه، تبِ بوسه بیمار شدم
وارثِ بارِ کجِ مرکبِ جهلِ دگران
ز گناهِ همه بگذشته، گنه کار شدم
سرفرازی من از عشقِ وطن باطل شد
سَرِ خود از قدمِ سفله خریدار شدم
که مرا گفت که از وحشتِ شب ناله کنم؟
همه خوابند... من از آهِ که بیدار شدم؟

ثریا حکیم اوا :

ز غمت دوباره امشب به غزل پناه بردم،
تو ببین ،که این شکایت به سراغ ماه بردم .

چو غمت به خانه اى دل به زیاد تنگ امد،
من بی‌هنر تو بنگر به هجای آه بردم .

من از این ستاره زاران ،که به شب همی كند ناز،
به یقین رسیدم آخر ،که مهم به چاه بردم .

به همان نگاه اول ،که به شهر عشق میبرد،
كه به عمر خویش آن را چو دوای راه بردم .

شب غم دراز باشد ،چه کنم ،چه چاره سازم؟
ک به شوق وصل رویت دل بی‌گناه بردم .

تو بگو ز خلوت ما ،که صدای تك - تكش را،
به صدای هق - هق خود به چه اشتباه بردم .

تو گرم به عشق بازى دل خود برنده دانی،
مگرم خبر نداری که کهی و کاه بردم؟

تو بیا به جشن نوروز ،ز غرور خویش بگذر،
و بگو ،که عقل و دل را به همین نگاه بردم .

ثریا حکیم اوا

____مطالب مرتبطـ :____

اشعار شاعران تاجیکستانی

مطالب مربوط به فصل بهار