گنجینه ی بهترین اشعار🎵

شعر زلال انتظار از دادا :
.
چقدر این جمعه دلگیرم
شبیــه ابــر بـا هـر بـاد درگیـــــرم
گهی بر کـوه می کوبـم خـودم را گاه بر دریـا
گـه از داغ غمش در حـال تبخیـرم
یتیــم و زار مـی میــرم
*
اگر این چشم تر گردد
برایــم جمعه چون روز پــدر گردد؟!
یکی یعقوب وار آنگاه بر گوشم چنین گفتا:
که صد البتّه با خون جگر گردد
مگر آن یــار بـرگــردد

خواهم چشید سیب جمال تو را ز شوق
خواهم رسید بر لب دریای چشمهات

دیری نپاید اهل تماشا فدا کنند
خود را بدونِ چون و چرا پای چشمهات

امروز من غریبه ترم عقل را مگر
مجنون شوم به لیلیِ فردای چشمهات

با نیزه های آتش پلکت هدف شدم
غرقِ تبم ز سوزشِ گرمای چشمهات

ای وای از آن قیامتِ پُر شور نازهات
فریاد از این اسارتِ دنیای چشمهات

جرأت نکرده هیچ کسی تا بیان کند
ابروی تو کمان شده بالای چشمهات

از من گذشته، رامِ تو در دام خلوتم
مخمورتر ز جام تمنّای چشمهات

شهر دلم گرفتی و این کشور وجود
تسلیم شد به قامت والای چشمهات

باری، شبانه پرده کش از مردمت مگر
بیند مرا سحر همه رسوای چشمهات

در خدمتم که بوسه دهی جان دهم تو را
تعجیل کن به خواهش دادای چشمهات

دادا بیلوردی - 1385 هـ.ش

سلام ای بر ادب یاور
و در اثبـاتِ حــق پیـــشِ کسـان داور
بـــه پــای احتــــــرام و شوق از تبـریــــز می آیـم
که راهم پر ز سنگ است و تبر، خنجر
هـزاران زخم در پیـکر
*
نهالی بی مثالم من
و خواهی نام اگر شعرِ زلالم من
سه سالی باشد از چندی گلستان می شناسندم
در استقبالِ روحانی جمالم من
و در سیرِ کمالم من
*
کمی زخمی تر از پیشم
و قـدری آشنــا بر کنـجِ درویـشم
نگاهم خیس از دریـای سبزِ لن تـرانـی هاست
شبانــه، روز را در حــالِ تفتیـشم
خیانت نیست درکیشم
*
شنیدم غرق در نوری
و در کشفِ حقیقت از حسد دوری
و می گویند کـــه آزاد مــــردی از تبـــارِ عشق
نه اهلِ زوری و نه سخت مغروری
چو خاکِ آتشِ طوری

پی نوشت :

برای مشاهده کامل نامه می توانید به آدرس ذیل مراجعه فرمایید:

http://sherezolal101.blogfa.com/page/nameh

گلدان
.

ای گل که به گلدانی
وَز جملــه ی گلهـای بهــــارانی
دانم تو هم از غربتِ خود در قفسی نالی
دلتشنــه تـریـن عــاشـقِ بارانــی
در داخلِ زنــدانـی
*
آن ریشه کـه پیچانـدی
وآن تـارِ غمی کــه بر گلو رانـدی
از جملـه نشانـه هـای ازدیـادِ دلتنگـی ست
از فکـرتِ آدمی چـه هـا خواندی
اینگونـه گل افشاندی!؟
*
بــر لــذّتـــم افــزودی
وجدانِ خود از این جهت آسودی
امّـا مـن ِ دنیـا زده ، بیــرونِ تــــو را دیــدم
غـافـل ز درونتـم کــه می بودی
چون کوکب و داوودی
*
گلدانِ تـو تـاریک است
پاهای تو را چه کس بدینسان بست؟!
گلدانِ تــو را بــه تیـشه ی نــور در ایـن وادی
آهستــــه و نـرم بـایـــدی بـشکست
سرزنده تر و سرمست
*
وقتی که بهار آید
با سایـه ی نــورِ سبـز یار آید
در بـستـــرِ آزادیِ گلسِتــانِ احساست
گلواژه ای از عشق به بار آید
دل بـا تو کنار آید

هنـــوز منتـظـرم
و در خیـال، عـمر می سپرم
هنوز مهرِ تو را من به جان خــریـدارم
کجائی ای که از تو بیخبرم؟!
شکسته پشت درم
*
اگر تو باز آیی
و مجـلسِ زلال آرایــــــی
همیشه بستـرِ نرمِ دلـم بـرای تـو بــاد
چه باشد ای که خسته از مایی!
دمی بیــاسـایی!
*
زمانت افسردَست؟!
دقیقه های زخمی ات مُردَست؟!
چـرا دو چشمِ اسیـرِ مـــرا نمی نوشــی؟!
کسـی خطا برایـت آوردَست؟!
خیالت آزردَست؟!
*
نگو که بی ادبم
نیازمندِ توست روز و شبم
کلیدِ کوی سحر را ز دستِ سایـه بگیــر!
بتاب کز غروب در عجبم
رسیده جان به لبم

دادا بیلوردی