گنجینه ی بهترین اشعار🎵

در قدیم روزها عجب بود زور بود

جز شــرافت کار دیـــگر کـور بود

 

گرد شمع و شب چراغ صـــندلی

قصه ها گـرم و همه پرشور بـود

روز های برف و باران با همــی

پیــش همــه تخم تــربـوز پر بــود

بر بـزرگـــان احــترام و افـــتخار

کــودکان با درس ها پر نــور بود

قصه هـا از دی روان هـر ساعتی

از صداقت کار هر کس جــور بود

در مساجــد عشـــق بود بهر خــدا

با دعــای خــیر مشـکل دور بــود

یـــادم آیــد در خـریــطه آویــزان

خسته بود و کشمش و انگـور بود

کس نمیدانست ز جنگ و دشمنی

نی کلاشنکوف و نی شـاژور بود

یاد آن روز ها بخیر اما گذشت

هر جوان آزاده بــود باتـــور بود

هــرچه گــــویم کــم ولــی در آنـــزمان

بچه مومن، دخــتـران چون حـــور بود

گـــرچه (قانع) زادۀ آن دُور نیســت

گفتـــه هایش شـــامل آن ســــور بود

محمد ابراهیم قانع (شاعر افغانستانی)

 

 

گل زعفران، گل زعفران
تنها تو حال مرا می فهمی و زنبورهای عسل،
هیچ کس ما را برای خودمان نمی خواهد.

من طاقت می آورم
اما گاهی پاهایم لج می کنند
اسب های غمگین در سرم، آرام نمی گیرند
و دستهایم مدام می پرسند
پس کِی؟ کی؟ کجا؟
گل زعفران
با تو حرف می زنم
که سوال نمی کنی.

من طاقت می آورم
اما گاهی از خودم می پرسم
اگر نقابم را بردارم
چند نفر در قاب عکسهایم باقی می مانند؟

گل زعفران، گل زعفران
مگر چند بار زنده گی می کنیم؟
که اینقدر مرده گی می کشیم.

#الیاس_علوی
#شاعر_افغانستان

 شهر خالی، جاده خالی ...


شهر خالی جاده خالی کوچه خالی خانه خالی
جام خالی سفره خالی ساغر و پیمانه خالی
کوچ کرده دسته دسته آشنایان عندلیبان
باغ خالی باغچه خالی شاخه خالی لانه خالی

وای از دنیا که یار از یار می ترسد
غنچه های تشنه از گلزار می ترسند
عاشق از آوازه دیدار می ترسد
پنجه خنیاگران از تار می ترسد
شهسوار از جاده هموار می ترسد
این طبیب از دیدن بیمار می ترسد.

سازها بشکست و درد شاعرانه از حد گذشت
سال های انتظاری بر من و تو بد گذشت
آشنا نا آشنا شد تا بلی گفتم بلا شد
گریه کردم ناله کردم حلقه بر هر در زدم
سنگ سنگ کلبه ویرانه را بر سر زدم
آب از آبی نجنبید خفته در خوابی نجنبید.

چشمه ها خشکید و دریا خستگی را دم گرفت
آسمان افسانه ما را به دست کم گرفت
جام ها جوشی ندارند عشق آغوشی ندارد
بر من و بر ناله هایم هیچ کس گوشی ندارد


بازآ تا کاروان رفته باز آید
بازآ تا دلبران ناز ناز آید
بازآ تا مطرب و آهنگ و ساز آید
تا گل افشانان نگار دلنواز آید
بازآ تا بر در حافظ سر اندازیم
گل به افشانیم و می در ساغر اندازیم

 

شعر ترانه : امیر جان صبوری

 

پی نوشت : یکی از مشهورترین آهنگ های افغانی سالیان اخیرکه آوازه اش به کشورهای دیگر هم رسید قطعه غمبار " شهر خالی جاده خالی " ساخته شاعر و آهنگساز افغان  امیر جان صبوری متولد هرات است که در آن کشور ویرانه و مصیبت زده  افغانستان به استادی تصویر شده است.

 

اشعار مرتبط :

اشعار شاعران افغانستانی

نيست شوقي که زبان باز کنم، از چه بخوانم؟
من که منفور زمانم، چه بخوانم چه نخوانم

چه بگويم سخن از شهد، که زهر است به کامم
واي از آن مشت ستمگر که بکوبيده دهانم

نيست غمخوار مرا در همه دنيا که بنازم
چه بگريم، چه بخندم، چه بميرم، چه بمانم

من و اين کنج اسارت، غم ناکامي و حسرت
که عبث زاده‌ام و مهر ببايد به دهانم

دانم اي دل که بهاران بود و موسم عشرت
من پربسته چه سازم که پريدن نتوانم

گرچه ديري است خموشم، نرود نغمه ز يادم
زان که هر لحظه به نجوا سخن از دل برهانم

ياد آن روز گرامي که قفس را بشکافم
سر برون آرم از اين عزلت و مستانه بخوانم

من نه آن بيد ضعيفم که ز هر باد بلرزم
دخت افغانم و برجاست که دايم به فغانم

نادیه انجمن

پی نوشت :
نادیه انجمن زن جوان افغانستانی بود که پس از ضرب و شتم توسط همسرش کشته شد.

مَخفی بَدَخشی (۱۲۵۵ – ۱۳۴۲ خ.) از شاعران پارسی‌گوی زن در افغانستان بود

وی ازدواج نکرد و بیشتر عمر خود را در کنار خانواده‌اش در حالت تبعید سیاسی

به سر برد.

 

بشکند دستی که خم در گردن یاری نشد

کور به، چشمی که لذت‌گیر دیداری نشد

 

صد بهار آخر شد و هر گل به فرقی جا گرفت

غنچه باغ دل ما زیـــــــــب دستاری نشد

هرکه آمد در جهان بودش خریداری، ولی

پیر شد زیب النسا او را خریداری نشد !

____مطالب مرتبط : ____

:: اشعار شاعران افغانستانی