گنجینه ی بهترین اشعار🎵

در قدیم روزها عجب بود زور بود

جز شــرافت کار دیـــگر کـور بود

 

گرد شمع و شب چراغ صـــندلی

قصه ها گـرم و همه پرشور بـود

روز های برف و باران با همــی

پیــش همــه تخم تــربـوز پر بــود

بر بـزرگـــان احــترام و افـــتخار

کــودکان با درس ها پر نــور بود

قصه هـا از دی روان هـر ساعتی

از صداقت کار هر کس جــور بود

در مساجــد عشـــق بود بهر خــدا

با دعــای خــیر مشـکل دور بــود

یـــادم آیــد در خـریــطه آویــزان

خسته بود و کشمش و انگـور بود

کس نمیدانست ز جنگ و دشمنی

نی کلاشنکوف و نی شـاژور بود

یاد آن روز ها بخیر اما گذشت

هر جوان آزاده بــود باتـــور بود

هــرچه گــــویم کــم ولــی در آنـــزمان

بچه مومن، دخــتـران چون حـــور بود

گـــرچه (قانع) زادۀ آن دُور نیســت

گفتـــه هایش شـــامل آن ســــور بود

محمد ابراهیم قانع (شاعر افغانستانی)

 

 

گل زعفران، گل زعفران
تنها تو حال مرا می فهمی و زنبورهای عسل،
هیچ کس ما را برای خودمان نمی خواهد.

من طاقت می آورم
اما گاهی پاهایم لج می کنند
اسب های غمگین در سرم، آرام نمی گیرند
و دستهایم مدام می پرسند
پس کِی؟ کی؟ کجا؟
گل زعفران
با تو حرف می زنم
که سوال نمی کنی.

من طاقت می آورم
اما گاهی از خودم می پرسم
اگر نقابم را بردارم
چند نفر در قاب عکسهایم باقی می مانند؟

گل زعفران، گل زعفران
مگر چند بار زنده گی می کنیم؟
که اینقدر مرده گی می کشیم.

#الیاس_علوی
#شاعر_افغانستان

 شهر خالی، جاده خالی ...


شهر خالی جاده خالی کوچه خالی خانه خالی
جام خالی سفره خالی ساغر و پیمانه خالی
کوچ کرده دسته دسته آشنایان عندلیبان
باغ خالی باغچه خالی شاخه خالی لانه خالی

وای از دنیا که یار از یار می ترسد
غنچه های تشنه از گلزار می ترسند
عاشق از آوازه دیدار می ترسد
پنجه خنیاگران از تار می ترسد
شهسوار از جاده هموار می ترسد
این طبیب از دیدن بیمار می ترسد.

سازها بشکست و درد شاعرانه از حد گذشت
سال های انتظاری بر من و تو بد گذشت
آشنا نا آشنا شد تا بلی گفتم بلا شد
گریه کردم ناله کردم حلقه بر هر در زدم
سنگ سنگ کلبه ویرانه را بر سر زدم
آب از آبی نجنبید خفته در خوابی نجنبید.

چشمه ها خشکید و دریا خستگی را دم گرفت
آسمان افسانه ما را به دست کم گرفت
جام ها جوشی ندارند عشق آغوشی ندارد
بر من و بر ناله هایم هیچ کس گوشی ندارد


بازآ تا کاروان رفته باز آید
بازآ تا دلبران ناز ناز آید
بازآ تا مطرب و آهنگ و ساز آید
تا گل افشانان نگار دلنواز آید
بازآ تا بر در حافظ سر اندازیم
گل به افشانیم و می در ساغر اندازیم

 

شعر ترانه : امیر جان صبوری

 

پی نوشت : یکی از مشهورترین آهنگ های افغانی سالیان اخیرکه آوازه اش به کشورهای دیگر هم رسید قطعه غمبار " شهر خالی جاده خالی " ساخته شاعر و آهنگساز افغان  امیر جان صبوری متولد هرات است که در آن کشور ویرانه و مصیبت زده  افغانستان به استادی تصویر شده است.

 

اشعار مرتبط :

اشعار شاعران افغانستانی

نيست شوقي که زبان باز کنم، از چه بخوانم؟
من که منفور زمانم، چه بخوانم چه نخوانم

چه بگويم سخن از شهد، که زهر است به کامم
واي از آن مشت ستمگر که بکوبيده دهانم

نيست غمخوار مرا در همه دنيا که بنازم
چه بگريم، چه بخندم، چه بميرم، چه بمانم

من و اين کنج اسارت، غم ناکامي و حسرت
که عبث زاده‌ام و مهر ببايد به دهانم

دانم اي دل که بهاران بود و موسم عشرت
من پربسته چه سازم که پريدن نتوانم

گرچه ديري است خموشم، نرود نغمه ز يادم
زان که هر لحظه به نجوا سخن از دل برهانم

ياد آن روز گرامي که قفس را بشکافم
سر برون آرم از اين عزلت و مستانه بخوانم

من نه آن بيد ضعيفم که ز هر باد بلرزم
دخت افغانم و برجاست که دايم به فغانم

نادیه انجمن

پی نوشت :
نادیه انجمن زن جوان افغانستانی بود که پس از ضرب و شتم توسط همسرش کشته شد.

خدا گر پرده بردارد ز روی کار آدمها
چه شادیها خورد بر هم چه چه بازیها شود رسوا

یکی خندد ز آبادی ، یکی گرید ز بربادی
یکی از جان کند شادی، یکی از دل کند غوغا

چه کاذب ها شود صادق، چه صادق ها شود کاذب
چه عابد ها شود فاسق، چه فاسق ها شود ملا

چه زشتی ها شود رنگین چه تلخی ها شود شیرین
چه بالا ها رود پائین، چه سفلی ها شود علیا

عجب صبری خدا دارد که پرده بر نمی دارد
وگرنه بر زمین افتد ز جیب محتسب مینا

شبی در کنج تنهائی میان گیریه خوابم برد
به بزم قدسیان رفتم ولی در عالم رؤیا

درخشان محفلی دیدم چو بزم اختران روشن
محمد(ص) همچو خورشیدی نشسته اندران بالا

روان انبیاء با او، علی شیر خدا با او
تمام اولیاء با او همه پاک و همه والا

ز خود رفتم در آن محفل تپیدم چون تن بسمل
کَشیدم ناله ای از دل زدم فریاد واویلا

که ای فخر رسل احمد برون شد رنج ما از حد
دلم دیگر به تنگ آمد ز بازی های این دنیا

زند غم بردلم نشتر ندارم صبر تا محشر
بگو با عادل داور بگو با خالق یکتا

چسان بینم که نمرودی بسوزاند خلیلی را
چسان بینم که فرعونی بپوشاند ید بیضا

چسان بینم که نا مردی چراغ انجمن باشد
چسان بینم جوانمردی بماند بیکس و تنها

چسان بینم بد اندیشی کند تقلید درویشان
چسان بینم که ابلیسی بپوشد خرقه ی تقوا

چسان بینم که شهبازی بدام عنکبوت افتد
چسان بینم که خفاشی کند خورشید را اغوا

چسان بینم که ناپاکی فریبد پاکبازان را
چسان بینم که انسانی بخواند خوک را مولا

غریب و خانه ویرانم فدایت این تن و جانم
مبادا نقد ایمانم رود از کف در ین سودا

چه شد تاثیر قرآنی چه شد رسم مسلمانی
کجا شد سوره ی یاسین کجا شد آیه ی طه؟

به شکوه چون لبم واشد حکیم غزنه پیدا شد
بگفتا بسته کن دیگر دهان از شکوه ی بیجا

عروس حضرت قرآن نقاب آنگه بر اندازد
که دارالملک ایمان را مجرد بیند از غوغا

به این آلوده دامانی به این آشفته سامانی
مزن لاف مسلمانی مکن بیهوده این دعوا

مسلمان مال مسلم را به کام شعله نسپارد
مسلمان خون مسلم را نریزد در شب یلدا

سفر در کشور جان کن که بینی جلوه ی معنا
برو خود را مسلمان کن پس فکر قرآن کن

خیال از اوج پایان شد فرو افتادم از بالا
سنایی رفت و پنهان شد مرا رویا پریشان شد

زابر دیده ام باران، فروبارید بی پروا
نه محفل بود، نی یاران نه غمخوار گنهکاران

گشودم گنج حافظ را که یابم گوهر یکتا
اطاقم نیمه روشن بود کتانی چند با من بود

که در تفسیر احوالم بگفت آن شاعر دانا
یقینم شد که حالم را لسان الغیب میداند

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها
الا یا ایها الساقی ادرکا ساً و ناولها

کجا دانند حال ما سبکساران ساحلها
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

که ما در گوشهء غربت ازو دوریم منزلها
بگفتا حافظ اکنون کمی از حال میهن گوی

به توفان مانده کشتی ها به آتش رفته حاصلها
بگفتا خامه خون گرید گر آن احوال بنویسم

فتاده هر طرف سرها شکسته هر طرف دلها
ز تیغ نامسلمانان ز سنگِ نا جوانمردان

بگفتم چون کند مردم، بگفتا خود نمیدانی؟
جرس فریاد می دارد که بر بندید محملها

 

رازق فانی( شاعر افغانستانی)