گنجینه ی بهترین اشعار🎵

رابعه بنت كعب را نخستین زن شاعر پارسی گو ميدانند كه در قرن ٤ ميزيست ، رابعه به خاطر عشقش به بکتاش[غلام برادرش] كه بسيارى از اشعارش نيز در وصف عشق او بود، به فرمان برادرش به حمام برده

شد تا آنجا رگ هايش را بزنند و درِ حمام را محكم ببندند تا در آنجا جان بدهد!

صبح روز بعد كه درِ گرمابه را گشودند پيكر رابعه را غرق در خون ديده و اين اشعارى كه با خون به ديوارهاى گرمابه نوشته بود :

سه ره دارد جهان عشق اکنون                
یکی آتش یکی اشک و یکی خون

به آتش خواستم جانم که سوزد              
چو جای تُست نتوانم که سوزد

به اشکم پای جانان می بشویم              
بخونم دست از جان می بشویم

بخوردی خون جان من تمامی                  
که نوشَت باد، ای یار گرامی

کنون در آتش و در اشک و در خون           
برفتم زین جهان جیفه بیرون

 رابعه بنت كعب

مهوش قياسى نيك :

فكر كن صبح شود نم نم باران بزند
يارت از كوچه سرى تا ته ايوان بزند

دم كنى چاى و سماور تب تندى بكند
او بيايد كه لبش بوسه به فنجان بزند

بهترين سفره براى تو مهيّا بشود
نانوايى برسد، بهر شما نان بزند

عسلى از لب كندو بچكد تا لب دوست
بلكه يكهو بسرش فكر گلستان بزند

استكانى بزنى، چاى كند مست تو را
سر صبحى نفس ات طعنه به مستان بزند

روى تختى بنشينى غزلى چاق كنى
غزلت دود شود پنجه به قليان بزند

قطره قطره بچكد صحبت باران بزمين
بسرت باز هواى نم گيلان بزند

لب پاشورهٌ حوضى بزنى دست به آب
عشق فواره شود حرف فراوان بزند

باغ همسايه پر از همهمهٌ گيلاس است
نگذارى كه كسى دست به آنان بزند

شرط بستى بروى تا ته پيمانه چاى
بنشينى نكند پاى به پيمان بزند

فكر كن يك نفر از دور تو را مى پاييد
عشق از راه بيايد به سرِ آن بزند

بنشينى لب ايوان و بگويى با خود
نكند دست به آن خاطره هامان بزند

تن تو سخت بلرزد، كه اگر دل بكَنَد؟
لرزه هايى به تنت چون بم كرمان بزند

دلهره خواب تو از سر بپراند همه شب
فكر كن صبح شود يك نم باران بزند....

مهوش قياسى نيك

بازآ که چون برگ خزانم رخ زردی‌‌ست
با یاد تو دم ساز دل من دم سردی‌ست

گر رو به تو آورده‌ام از روی نیازی‌‌ست
ور دردسری می‌دهمت از سر دردی‌ست

از راهروان سفر عشق درین دشت
گلگونه سرشکیست اگر راهنوردى ست

در عرصه اندیشه من با که توان گفت
سرگشته چه فریادی و خونین چه نبردى ست

غمخوار به جز درد و وفادار به جز درد
جز درد که دانست که این مرد چه مردی است

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن
با مردم بیدرد ندانی که چه دردی است؟

چون جام شفق موج زند خون به دل من
با این همه دور از تو مرا چهره زردی است

#مهرداد_اوستا

دریغ

به خود گفتم از عمرِ رفته چه ماند؟
دل خسته لرزید و گفتا: دریغ!

به دل گفتم از عشق چیزیت هست؟
بگفتا که هست آری اما دریغ!

بلی از من و عمرِ ناپایدار
نمانده‌ست بر جای الّا دریغ!

شب و روزها و مه و سال‌ها
گذشتند و ماندند برجا دریغ!

رسیدند هر روز و شب با فسوس
گذشتند هر سال و مه با دریغ!

رسیدند و گفتم: فسوسا فسوس!
گذشتند و گفتم دریغا دریغ!

دکتر مَظاهِر مصفّا

میثم علیزاده :
تاری از موی سرت کم بشود می میرم
آه! گیسوی تو درهم بشود می میرم

قلب من از تپش قلب تو جان می گیرد
آه! قلب تو پر از غم بشود می میرم

من که از عالم و آدم به نگاه تو خوشم
سهم چشمان تو ماتم بشود می میرم

مثل آن شعله که از بارش باران مرده ست
اشک چشم تو دمادم بشود می میرم

وقت بیماری و بی‌تابی من دست کسی
جای دستان تو مرهم بشود می میرم

جان من بسته به هر تار سر موی تو است
تاری از موی سرت کم بشود می میرم

#میثم علیزاده