گنجینه ی بهترین اشعار🎵

رضا حیدری نیا:

کار سخن از قافیه ی تنگ گذشته ست
از شیشه ی ما هجمه ی صد سنگ گذشته ست

از داشتن و داشتنی بهره چه جویی؟
تیمور هم از فتح خودش لنگ گذشته ست

عشاق ،شناور همه چون ماهی این بحر
طماع از این بحر چو خرچنگ گذشته ست

قابیل شده قصه ی هابیل نوشتیم
آسوده قلم از سر این ننگ گذشته ست

در سینه ی ما خیر و شری نیست از این پس
این سینه هم از صلح و هم از جنگ گذشته ست

آسان نرسیدیم به این شادی بی درد
صد ناله ی پر غصه از این چنگ گذشته ست

خود بت شکن کعبه ی خود باش که اینجا
هر کس صنمی داشته دلتنگ گذشته ست

اول قدم ، آن نقطه که آغاز تماشاست
سالک ز غم و غصه ی فرسنگ گذشته ست

طاووس مشو ، فرصت پرواز همین است
طاووس ز پرواز به صد رنگ گذشته ست

با ساز ِطرب رقص ِتماشا کن و بگذر
برخیز و مگو نیمی از آهنگ گذشته ست


رضا حیدری نیا

پروین دولت آبادی :

خفتم به دامن غم جانسوز خویشتن
تا وارهم ز تیرگی روز خویشتن

آن ناله که سردی جان اورد به بار
وان شعله که نیست سب افروز خویشتن

آن غنچه ام که نسوخته بر شاخسار عمر
دل بسته ام به طبع غم اندوز خویشتن

چون چنگ سرفکنده ام از نغمه های درد
خو کرده ام به مویه ی پر سوز خویشتن

آن قصه گوی، مرغ گرفتار خسته ام
کز تاب غم شدم سخن آموز خویشتن

میجوشد از درون دلم چشمه های رنج
مستم ز تلخ باده ی لب دوز خویشتن

فردای عمر قصه ی ناخوانده ی پری است
در ماتم ز حسرت دیروز خویشتن  

پروین دولت آبادی

سید جبار عزیزی :

وقتی دریچه های غزل باز می شود

شب با خیال چشم تو آغاز می شود

آتش زبانه می زند از جان واژه ها

یاد تو در دلــــم پر پرواز می شود

حس می کنم رها شده ام در تن بهــــــــار

وقتی که دکمه دکمه پیرهنت باز می شود

دریا خلاصه ایست از آبی چشم تو

پلکی بزن بخند که اعجاز می شود

می آیی و حضور تو یعنی تمام عشق

 می رقصی و حریر تنت ناز می شود

دستم نمی رسد به تــو تا بـــاورم کنی

آغوش من به عشق تو ابراز می شود

کم کم غروب می کنم و باز آری آه

شب با خیال چشم تو آغاز می شود

سارا سلماسی :

می زنی در نرفته ای آقا
تا ابد با جنازه درگیری

تا کجا رفته ای؛ولی هر شب
پای تاوان لاشه می میری

زنده در انجماد یک بستر
مرگ را کرده ای هماغوشت

فکر کن،تا کجای این قصه -
زندگی می کند فراموشت.

مرگ یعنی که زخم کاری بود
وقت افتادنت به فحاشی

چشم بستی ،شکنجه می شد در -
"خفه شو ،گم شو ، احمقِ لاشی"

رد شد از سرخی کمربندت
روی بامت کبوترت، پر ،پر.

آسمانت همیشه پاییزی
می رود در هوای دیگر سر

مرگ یعنی سکوت خون گریه
بودنش در قطار ،اجباری

سرنوشتی به غیر رفتن نیست
مثل این ریل های تکراری

دور از تو نشست و عاشق بود
مرگ یعنی زنی که شاعر شد

عاشقی با مداد و یک دفتر
درد را، هی؛ کشید و ماهر شد

اتهامش خیانتی ذهنی است
حکم اعدام لازم الاجراست

صورتت را عقب نکش آقا
تا تفی می کنی که سر بالاست