۱۳۹۷/۰۸/۲۵ | | -
قاسم صرافان :
اولِ روضــه ميـــــرسد از راه
قدبلــند است و پرده ها كوتـــاه
آه از آنشـب كه چشــمِ من افتاد
پشـتِ پرده به تكه ای از مـــاه
بچــه ی هيئـــتم منو حســــاس
به دو چشـمِ تو و به رنگِ سياه
مويت از زيرِ روسری پيداست
دختــــــــره ... ، لااله الا الله!
به "ولا الضالين" دلم خوش بود
با دو نخ موی تو شدم گمــــراه
چشمهايم زبـان نميفهمــــــــــند
ديـن ندارد كـه مردِ خاطرخواه
چــای دارم مــــی آورم آنـــور
خـــواهرانِِ عـزيز ! يــــــا الله
سينیِ چــــای داشـت ميلـــرزيد
ميرسيدم كنـــارِ تــو ... ناگــــاه
پا شــــدی و شبيهِ مـــن پا شــد
از لــــبِ داغِ استكــان هــــم آه
وای وقتـــی كـه شــد زليخايــم
بـــا يكی از بــرادران همـــراه
يــوسفی در خيــالِ خــود بودم
ناگهان سرنگون شدم در چـــاه
"زاغكی قالبِ پنيــــری ديــــد"
و چه راحـت گرفت ازو روباه
آی دنيـــــــــا! هميشه خُرمايَت
بر نخيل است و دستِ ما كوتاه
