۱۳۹۶/۰۸/۰۵ | | -
سهیل محمودی :
چگونه شرح دهم ، دستهای خسته ی خود را ؟
چگونه فاش کنم ، بالهای بسته ی خود را ؟
کجاسـت آنکه به هم بند میـزند ، دل ما را
که پیشِ او ببرم ، چینیِ شکسته ی خود را ؟
چه حیف شد! که به سمتِ شتابِ آب نراندم
درنگِ زورقِ در گِل فرو نشسته ی خود را
من از اسـارتِ جغـرافیایِ رنج ، می آیـم
و می نویسم ، تاریخِ روحِ خسته ی خود را
بیا که جمع کنم بلکه در کنارت ــ از این پس ــ
تمامِ خاطـره های ز هم گسسته ی خـود را
بیا که لحظه به لحظه ، به پیش پات بریزم
شبی ، تمامی غمهای دسته دسته ی خود را
دلم خوش است که در متنِ غم ز دست ندادم
صفای لحظه ای از شَنگیِ خجسته ی خود را..
《سهیل محمودی》
