۱۳۹۷/۰۸/۲۴ | | -
سهیل محمودی :
از آسمان ابری ام تقدیر می بارد
یعنی دلِ من سرنوشت مبهمی دارد
دستم - که عمری بی طرف بود - از تو ، بعد از این
ديگر نمی خواهد که آسان دست بردارد
مانند من - در رفتن و ماندن - دو دل هستی
آری ، تو هم ، بی من دلت طاقت نمی آرد
من کوچه ی تنهایم ، اما در سکوت من
تنها تو هستی آنکه باید گام بگذارد
چشمانِ این کوچه ، همه شب کهکشان ها را
پیشِ خودش ، راه عبور تو می انگارد
این کوچه - گرچه کوچه ای بن بست و بی عابر -
می خواهد اما ، خویش را در دست تو بسپارد
تا بلکه لحظه لحظه ی اندوه خود را نیز
با انعکاس گام هر گام تو بشمارد
