پـشت ســر مـن ؛ وصـلهٔ بـد چسـبانـدی
ایــکاش کـمی درس وفــا میــخوانــدی
از دور زدی زخـــم زبــانـــم ، حـتّـــی :
سیــلی شمــاتـت به رُخـــم خـوابانــدی
چشـمم به جـمـال تـو دگر روشن نیست
بـی‌شــرمی خـود را به منــم فـهـمـاندی
امـر کــردی و منـم مطـیـع امــرت ، امّا :
کارم بــه تــو افـتـاد و مــرا پـیـچـانــدی
از مـن چه بـدی رســیده بود جـز خـوبی
بــد زنــدگـی مــرا ز هـــم پـاشـــانـــدی
هر دم به دقیـقه عیب تـراشیـست کارت
دست بـردار ز بس سنگ به راه غلـتاندی
بـرچـسب دروغ و تهـمت و انـگ ، جمله :
پشـتم زدی و شــهر بـه شــهر چرخانـدی
لعـنت بـه تـو مـانـنـد عـروسـک گــردان :
بــازیــچـهٔ خــود کــردی مـرا رقـصـانـدی
آن لحـظه تو کـاش ؛ دسـت رفاقت دادی
پــایـبنــد کــلام و قَسَــمـت مـیــمـانــدی
گــم شــو بــرو از زنــدگـی مــن بـیــرون
دیــگ عصـبم را " عـوضـی " جـوشانـدی
#عــوضـی
#یــزدان_ماماهانی
